MediFORUM - Türkiye'nin sağlık forumu

Hayat sabahın beşinde belli eder kendini;

Hemşire dediğin nöbet tutar, illaki bir zaman tutmuştur, tutacaktır. Hayatı hep nöbetlerde sorguladım ben. 

Çalışıyorsun, çalışıyorsun gündüz veya akşam saatleri bir nebze normal hayatın gibi oluyor. İş işte diyorsun yapıyorsun. Bir sürü insan etrafta, yeri geliyor gülüyor, yeri geliyor oturuyorsun.

Ama gece başka;

Bir kere insanlar hastalar ve hasta yakınları daha hüzünlü oluyor, kimisi uzaktaki çocuklarını düşünür, kimisi eşini düşünür.......... yani yalnızlık çöker. Benim ne işim var burada düşüncesi çöker, bunlar benim başıma neden geldi düşüncesi dahi çöker.

Ağlamaklı olurlar, sabahki neşe veya koşuşturmaca biter ve akşamın getirdiği o geçmek bilmeyen saatler gelir. Gündüz bir umut, heyecan vardır, doktor geldi, tahlil çıktı, acaba iyimiyim, şimdi ne olacak derken zaman su gibi akar gider de gece çok başkadır.

Hasta yakını da hüzünlüdür, sabah belki bana kızmıştır bir anlık duygular ile ama gece içinden bambaşka şeyler geçer, biraz mahçupluk ile beraber yahu ayıp ettik be kızcağız yoruldu ama yılmadı bakışı atar.

Gece bambaşkadır; ben varım, dua var, geçmek bilmeyen zaman ve yalnızlık vardır.

Bakışlar değişir, konuşmalar değişir, hüzünlenmeler başlar, istekler değişir hatta hayata bakış bile değişir. Gece inanın bambaşkadır.

Çok daha fazlası var içimde ama kelimelere dökemiyorum inanın, ancak beni anladığınızdan adım gibi eminim.

Bir anı sayın bunu, ister duygu sayın, ister itiraf ama gece bambaşkadır...............

Duygu saydım, nöbetlerde aynı duyguları paylaşıyorum. Elinize sağlık