Öncelikle anılarınızı okumak verdiği his oldukça güzel. Her anıda yaşadıklarımdan bir kesit de ben buluyorum.

Sene işe başladığım zamanlar 2010'lar. Yer; İstanbul.

Att'yim; 112 istayonda göreve başladım. Meslekteki en heyecanlı yıllarım, her vaka beni heyecanlandırıyor. Her vaka çıkışımda hayat kurtarmaya gitmenin heyecan, arzu ve isteğini iliklerime kadar hissediyorum.

Meslekte yıllar geçtikten sonra daha soğukkanlı oluyoruz ancak ilk yıllar hep koşardım, gene koşuyorum ama bilinçli koşuyorum artık yada nasıl söylenir, koşmuyor hızlı yapıyorum yapacaklarımı.

Bunları anlatıyorum çünkü anımın oluştuğu zamanlar, bu psikoloji ile çalışıyordum. 

Gene bir gün vaka çıkmış, en yakın ambulans biziz anons geçtiler yönlendirildik. Bir yandan polis ekipleri de anons çekiyor; kendine zarar veren şahıs diye geçiyordu anonslarda.

Muhtemel bir intihar vakasına gittiğimiz aşikardı. Tabi aklımdan binlerce sorgu geçiyor; 

- kim bilir ne derdi var?, 
- her ne olursa olsun canına kıymamalı insan?, 
- kesinlikle hızlı ulaşıp kurtarmalıyız., 
- işimiz bu, 
- bunun için eğitim aldık...................

Azimliyim, çantam elimde, ambulans durur durmaz atlayacağım. O heyecan ve dinamiklikteyim.

Olay yerine ulaştık, ben fırladım zaten yaralı kişi bir kanepenin dibine oturmuş, kanepeye yaslanmış, yanına bir leğen almış, vurmuş bileğine jileti, leğene de koymuş kolunu, bir de sigara yakmış, leğen kan dolu hafif pıhtılaşmaya da başlamış. Görüntü aynen bu şekilde.

Ben hemen çantama sarıldım, malzemelerimi alıp kanamayı durduracağım, bası, turnike, pansuman.........

Adamın kolunu tutar tutmaz, bana bir yumruk geldi göğsüme doğru, çok hazırlıksız olduğumdan diğer kanepeye kadar gittim.

Hemen arkamdan zaten polis ekipleri girmiş, müdahale ettiler. 

Adam bana öyle sert vurdu ki, ben adamdan bırakın yumruk atmasını kolunu zor kaldırır sanıyordum.

Döndü bana;

- ne dokunuyorsun bana, ben seni mi çağırdım, polis gelsin konuşsun, sizi çağıracak olsam kendim çağırırdım.........

Polisler hiç şaşırmadı;

- sen yenisin galiba dediler......

O gün anladım ki; önce kendi güvenliğimiz, kendi canımız, sonra yardımına koştuklarımızın. Bunu derslerde hep söylerler aslında ama çok üzerinde durmazdım.

Önce çevre ve kendi güvenliğiniz, size zarar gelirse kimseye faydanız olmaz. Özellikle bizim meslekte, gittiğiniz vakaların psikolojik durumunu bilemezsiniz, yardım almak istemeyebilirler yada olayın şoku ile normal davranamayabilirler.

Umarım beğenirsiniz, sevgiyle kalın.

"Önce çevre ve kendi güvenliğiniz, size zarar gelirse kimseye faydanız olmaz."

Güzel özetlemişsiniz👏