İşe yeni başlamışım. Özel bir hastanenin acil servisindeyim. Seviyorum güzel zamanlar geçiyor. 

Acil servis ekip sorumlusuyum. Şöyle bir sistem var. Ekibimde 2 att 1 hemşire 1 sekreter 1 personel var. 2 günde bir nöbet tutuyoruz ama aynı ekip. Ekibimi alıp gidiyorum nöbete. 

Sorun şu ki ben yeni mezunum. Pratiğim o kadar az ki. Teorik olarak ne kadar iyi hissedersem hissedeyim. Pratikte takılıyorum. 

Gece saat 3 civarında bir genç hasta geldi. Öğrenci belliki, sakiniz zaten. Ayağı ile cama tekme atmış, cam ayağını kesmiş. 

Muayene oldu, dikiş atılmasını istediler. Ayağına dikiş atacağım. Yanında arkadaşı var, aile büyükleri yok. 

Neyse saat 3:30 gibi ben dikiş odasına aldım genci, prosedürü anlattım, yarayı temizledik, cam kalıntıları açısından ve herhangi kırık açısından röntgen çekildi derken başladık uyuşturmaya ve dikişe. 

Bu arada saat geç olduğu için arkadaşlarım biri dinleniyor, biri gelen muayenelere bakıyor ben yalnızım. Hallederim dedim, sanırım biraz da yalnız kalmak istedim. 

Buraya kadar herşey normal. Aradan bir saat geçti ben hala ikinci, üçüncü dikişlerdeyim. O kadar yavaşım ki. Ya iplik kopuyor, ya küçük geldi diyorum ya büyük geldi. 

Ama profesyönelliği elden bırakmamak adına da gence sürekli işlemleri anlatıyorum. Genç normal sanıyor bu işin uzaması olayını. 

Bir saat oldukça ben kalan yerlere gene biraz uyuşturucu yapıyorum. Derken genç artık sıkıldı, uykusu geldi neredeyse uyuyor. 

Ben evirip çevirip dikiş okayını bitirmeye çalılıyorum. 

Saat olmuş 6-7 ve ben hala son dikişlerdeyim. 10-12 dikiş attım ama bana sorun. 

Sabah hoca geldi, ne yapıyorsun dedi. Dikiş atıyorum dedim. Dedi kaç saat oldu farkındamısın. Saate bir baktım inanın hiç anlamamışım bu kadar zaman nasıl geçmiş. 

Bozuntuya vermedik. Toparladık sardık. Velhasıl ilk dikişim saatler sürmüştü. Ne kadar yorulmuşum kendimi kasmaktan anlatamam. 

İşimiz zor aslında, pratik kazanmak da bir o kadar zor. Selam olsun yeni başlayan meslektaşlarıma.