Şırıngalar , tıp endüstrisinde günlük olarak kullanılan oldukça basit, standart ürünlerdir. Tasarımları oldukça basit ve anlaşılır ve amaçları için tamamen etkilidir.

Çok düşündüğümüz tıbbi bir araç değil, kullanıp atıyoruz.

Ancak bu sıradan cihazın binlerce yıl öncesine dayanan zengin ve çeşitli bir geçmişe sahip olduğunu biliyor muydunuz? Bugün olduğu yere varmak için epey bir yolculuk yaptı.

Şırınga, silindirik bir tüpe sıkıca oturan bir pistondan oluşan basit bir pompadır. Piston, şırınganın tüpün ucundaki açıklıktan bir sıvıyı veya gazı içeri çekmesine veya dışarı itmesine izin verecek şekilde tüpün içinde çekilebilir ve itilebilir. Bu açık uca ayrıca akışın tüpün içine ve dışına yönlendirilmesine yardımcı olmak için bir hipodermik iğne , bir nozül veya boru takılabilir .

"Şırınga" kelimesi, "tüp" anlamına gelen Yunanca syrinx kelimesinden türemiştir.

İlk şırıngalar, MS 1. yüzyılda Roma döneminde kullanılmıştır. De Medicina adlı bir dergide tıbbi komplikasyonları tedavi etmek için kullanıldığı belirtiliyor. Daha sonra, MS 9. yüzyılda Mısırlı bir cerrah, içi boş bir cam tüp ve emme kullanarak bir şırınga yaptı.

1650'de Blaise Pascal akışkanlar mekaniğinin bir uygulaması olarak şimdi Pascal yasası olarak adlandırılan bir şırınga icat etti. Bunu, kapalı bir sıvıda herhangi bir yere uygulanan basıncın tüm yönlerde eşit olarak iletildiği ve basınç değişimlerinin aynı kaldığı teorisini test ederken kullandı.

Francis Rynd adlı İrlandalı bir doktor, içi boş iğneyi icat etti ve 1844'te kaydedilen ilk deri altı enjeksiyonlarını yapmak için kullandı. Daha sonra, kısa bir süre sonra 1853'te Charles Pravaz ve Alexander Wood, cildi delecek kadar ince bir iğneye sahip tıbbi bir hipodermik şırınga geliştirdi. Alexander Wood, sinir hastalıklarını tedavi etmek için enjekte edilen morfin ile deneyler yaptı. O ve karısı daha sonra morfine bağımlı hale geldi ve karısı, aşırı dozda enjekte edilen uyuşturucudan ölen ilk kadın olarak kaydedildi.

1899'da New York'tan Letitia Mumford Geer, kullanıcının tek elle çalıştırmasına izin veren bir şırınga tasarımı için bir patent aldı.

Bununla birlikte, 1946'da İngiltere'deki Chance Brothers, değiştirilebilir bir namlu ve pistona sahip ilk tamamen cam şırıngayı ürettiğinde işler daha ilginç oldu ve ilerledi. Bu devrim niteliğindeydi çünkü farklı bileşenlerin tek tek parçaları eşleştirmeye gerek kalmadan toplu sterilizasyonuna izin verdi.





Kısa bir süre sonra Avustralyalı mucit Charles Rothauser, 1949'da Adelaide fabrikasında polietilenden yapılan dünyanın ilk plastik, tek kullanımlık hipodermik şırıngasını yarattı. Ancak, polietilen ısıyla yumuşadığından, şırıngaların ambalajlanmadan önce kimyasal olarak sterilize edilmesi gerekiyordu ve bu da onları pahalı hale getirdi. İki yıl sonra , ısı ile sterilize edilebilen bir plastik olan polipropilenden yapılan ilk enjeksiyon kalıplı şırıngaları üretti . Avustralya ve ihracat pazarları için milyonlar yapıldı.





Daha sonra 1956'da Yeni Zelandalı bir eczacı ve mucit Colin Murdoch, tek kullanımlık bir plastik şırınga için patent aldı. Bunu, 1961'de Becton Dickinson tarafından piyasaya sürülen tek kullanımlık plastik bir şırınga olan Plastipak takip etti. 1974'te Afro-Amerikan mucit Phil Brooks, "Tek Kullanımlık Şırınga" için ABD patenti aldı.





Şırıngalar günümüzde sadece tıp ve sağlık sektöründe değil, çeşitli alanlarda da kullanılmaktadır. Belirli yiyeceklere sıvı enjekte etmek için belirli pişirme şekillerinde kullanılabilirler. Ayrıca yazıcılar için mürekkep kartuşlarını yeniden doldurmak, ulaşılması zor yerlere tutkal veya yağlayıcılar enjekte etmek, sıvıları karıştırırken hassas ölçüm yapmak ve hatta küçük hayvanları elle yetiştirildiklerinde beslemek için de yaygın olarak kullanılırlar.

Gerçekten de, tek kullanımlık plastik şırınga sıradan ve yine de vazgeçilmez bir tıbbi alet.