Geçen nöbetin birinde, bi abla 11 yaşında kardeşini getirmiş.

Buraların yabancısı imiş. İstanbullardan falan gelmiş.
Çocuğun pek de acil olmayan şikayeti için 112 ekiplerine haber vermişler ve merkeze 40 km olan köyünden hastanemize getirilmişler.
Biz de tetkik olarak tomografi gerektiği için tekrar ambulansa bindirerek ana hastanemize gönderdik.
Sonra tekrar bize geldiğinde, gerekli uzmanlarla da görüşerek tedavisini düzenleyip reçetesini yazarak, taburculuğunu planladık.

Fakat abla bizden, evine geri gitmek için araç talep etti. Böyle bir şey, mevcut şartlarda mümkün değildi.
Kendisi, dış görünüş olarak orta seviyeli bir vatandaş izlenimi veriyor. 11 yaşındaki hastanın kolundaki saat falan, maddî olarak orta düzeyden aşağı olmayan bir aile tablosu çiziyor gözümde.
Ama kendi araçları yok. Taksi de kiralayamıyorlar.
Hastanelerin, enfeksiyon açısından riskine gayet vâkıflar.
Ama ambulans ya da evde bakım aracı talep ediyorlar, evlerine geri gitmek için.
Gecenin bir körü nasıl gideceğini, herhangi birisinin arabasına bile binebileceğini falan söylüyor abla.

Normalde, yatalak hastaları, taksiye dahi binemeyip sedye veya oksijen ihtiyacı olan hastaları, 112 aracılığıyla ambulansla evlerine bırakma-bıraktırma yetkimiz var.

Ama bu abla ve bu kocaman çocuk için ambulans verirsem, Allah beni taş etmese de, tüyü bitmemiş yetimlerin hakkını ben veremem abi.

Yatalak ve sedyeyle gitmesi gereken hastalara 112 ambulansı verildiğini söyleyince, abla ses tonunu değiştirdi.
Yani bize yardımcı olmayacak mısınız dedi.
İsterseniz taksi çağıralım dedim.
40 kilometre yol için, İstanbul'dan geldiğim fiyat kadar para mı vericem ben taksiye dedi.
Sinirlendim.
Cebimden arabamın anahtarını çıkarıp, "al abla, istersen benim arabamla git" dedim anahtarı ona doğru uzatarak.
Araba sürmeyi bilmiyorum dedi. Ciddi idi, bunu derken.
Pişkinlik burda sınırlı kalmadı.
112 ambulans verilebileceğini söylemişti bana, dedi. Yatalak hastalara veya doktorun zaruri gördüğü durumlara ambulans verildiğini anlamamış.
İkisi de sağlam, ayakta ve tamamen tıbbî gereklilik harici bir olay için, orta maddî durumu olan biri, benden tıp dışı bir yardım talep ediyordu. İçimden hayli sinirleniyordum. Ama belli etmiyordum.
İstanbul'da olan Alo153 hattının burda işleyip işlemediğini bana sordu.
Bilmiyorum dedim.

Abla, belli bir noktaya kadar doldu ki, içindeki biriktirdiğini gözleri nemlenerek boşalttı:
Biz sizin için onca şey yapıyoruz, bize yardımcı olamıyor musunuz, sizleri alkışlıyoruz biz, burda mağdurum ben, boşuna mı alkışladım sizi!!!?

Ömer Seyfettin'in DİYET hikayesini bilirsiniz.

Kesecek bir kolum olsaydı ortada, "al ulan diyetini bir daha da alkışlama bizi!" diyebilirdim.

Demedim.

Çözüm bâbında yapacağım bir şey vardı. Hastanede kalmaları, nöbetim bitince arabamla onları köylerine bırakmam. Ama bunu yapmadım tabi ki. Söylemedim de.

Sağlıkçıları alkışladığı için, endikasyon dışı ambulansı hak ettiğini düşünen bir kişi.
Gariban olsa, ihtiyaç sahibi olsa, cebine parası konularak bile yardımcı olunur.

Ama bu..bu. bu insanı keriz yerine koymak.

Al, alkışın senin olsun!

Duanla yaşamadık ki, bedduanla ölelim abla!



Alıntı ( dr. Miş. )

Personel sıkıntımız gittikçe büyüyor,

Hemşire kardeşlerimiz depresyonda, ilk günlerdeki çalışma şevkleri bozulmuş durumda.

Hepsinde uyku bozukluğu ve öfke patlamaları başladı bile.

Koruyucu başlık, maske, önlük, galoş, eldiven giyerek koronavirüslü hastaya bakım veriyor.

Bu sırada 1.5 metre mesafeyi koruyamıyor, önce yemeğini önüne koyuyor, yiyemeyecek ise yemeğini yediriyor, ilaçları eline verip suyunu içmesini sağlıyor, terini siliyor.........

Bu hemşire kardeşimiz oradan çıkıp başka odaya girerken üzerindeki her şeyi çıkarıp çöpe atıyor.......

Onlarca hasta var ve her hastayı ziyaret etmek zorundalar (en az 3 saat kez)...


Önceki yıllarda, savaşlarda görev alan kişilere kızılay madalya verirdi.....

Bu savaştan da çıkan sağlıkçı kardeşlerimizin madalya ile ödüllendirilmesini, Allah korusun kaybedersek, şehit sayılarak ailelerinin güvence altına alınmasını talep ediyorum.


Dedi......



Prof. Dr. Bingür Sönmez kimdir?




Prof. Dr. Bingür Sönmez, yaptığı açıklamalar ve uyarılarla gündeme geliyor. Türkiye ve dünyanın sayılı kalp cerrahlarından Prof. Dr. Bingür Sönmez, ismin Bingür Sönmez, özel bir hastanenin kalp ve damar cerrahisi bölüm başkanıdır. İşte, Prof. Dr. Bingür Sönmez’in hayatı ve kariyerine dair bilgiler…

Prof. Dr. Bingür Sönmez ,1952 yılında Sarıkamış’ta dünyaya geldi. İlk ve orta öğrenimimi tamamladıktan sonra Pendik Lisesi’ni 1969 yılında bitirerek İstanbul Tıp Fakültesi’ne girdi.1976 yılında Tıp Doktoru olarak mezun olduktan sonra, burslu olarak İngiltere’de 1 yıl yabancı dil eğitimi gördü. İstanbul Tıp Fakültesi’nde 1977-1984 yılları arasındaki uzmanlık eğitimininin içinde 1984 yılında Londra St. Thomas Hastanesi’nde kalp cerrahisi asistanı ve Rayne Enstitüsü’nde araştırma görevlisi olarak çalıştı. Aynı hastanede 1987-1990 yılları arasında tekrar 3 yıl çalışarak koroner cerrahisi eğitimi aldı.

1988 yılında doçent, 1997 yılında profesör oldu.

1990 yılı sonunda kesin dönüş yaparak İstanbul Üniversitesi Kardioloji Enstitüsü’nde göreve başladı ve 1995 yılına kadar aynı zamanda Florence Nightingale Hastanesi’nde çalıştı. Daha sonra, Florence Nightingale Hastanesi’nde Kalp Cerrahisi Bölüm Başkanı, aynı zamanda Kadir Has üniversitesi Tıp Fakültesi’nde Cerrahi Bölümleri Başkanı olarak çalıştı.

2001 yılından beri özel bir hastanenin Kalp Cerrahisi Bölüm Başkanı olarak çalışmaktadır.

Yurt içi ve dışında yüzden fazla yayını, 5 kitapta yazdığı 8 bölüm var. Radial Arter Greft Hazırlanması, Kalp Yogası ve Ateşe Dönen Dünya: Sarıkamış isimli kitapları var. Birçok tıbbi derginin editor listesinde görevli olup Sarıkamış ile ilgili sinema, belgesel, kitap gibi tüm çalışmalara katkıda bulunuyor ve bilimsel danışmanlığını yapıyor. Ülkem Ateş Çemberi İçinde İken Sarıkamış, Nargin, Kafkas Cephesi, Aşıkların dilinden Sarıkamış, Sarıkamış’tan Çanakkale’ye isimli kitapları yayına hazırlamıştır.

Yurt içi ve yurt dışında bulunan 24 derneğin üyesi olan Prof. Dr. Bingür Sönmez, evli, iki çocuk babasıdır.

Sağlık Hizmetleri Genel Müdürlüğünün 27 Mart 2020 tarihi itibariyle yayımladığı Genelgeye göre, kamu ve özel sektöre ait tüm sağlık kurumlarında çalışan hiçbir sağlık personelinin ikinci bir talimata kadar görevlerinden/ işlerinden ayrılmalarına izin verilmemesi yönünde karar alındı

27.03.2020 tarihli ve 2020/11 sayılı Kapasite Değerlendirme Komisyonu toplantısında alınan karar, 81 il Valiliğine bildirildi

Merhaba ;

Koronavirüs hastası olan ve hayatını kaybeden bir vatandaşın yakını gün gün yaşadıkları süreci kısaca anlatıyor. 

İsim vermeyeceğim, ancak süreç hakkında bilgi sahibi olmak adına paylaşmak istedim. 


Şöyle diyor;

Merhabalar sizlere coronavirüs ile ilgili babamın hastane süreci ne kadar günbegün süreci yazacağım babam şu anda kroner yoğun bakımda makineye bağlı yaşam savaşı veriyor.


1 Gün:1 Mart 2020 tarihinde kendini İyi hissetmediği için aile sağlığı merkezine gitti doktor grip ve soğuk algınlığı olduğunu söyleyerek ilaç yazıp gönderdi

5 Gün : Babam 1 Mart ve 5 Mart tarihleri arasında doktorun yazmış olduğu grip ilacını içti bu tarihler arasında durumu gayet iyiydi evden dışarı çıkmadı devamlı yattı. 5 Mart'ta belirtiler ilk balgam olarak başladı.


6 Gün : 7 Mart Cumartesi günü balgamla beraber öksürük başladı Doktorun yazmış olduğu ilacı halen devam ediyordu.

7 Gün : 8 Mart pazar günü balgam öksürük ileveten burun tıkanıklığı ve başağrısı başladı

8 Gün : 9 Mart pazartesi günü Üni. Hast. gitti Buradaki doktor akciğer grafisi kan ve idrar tahlili yapıp sonuçlar çıkınca arayacaklarını söyleyerek ilaç yazıp babamı eve gönderdiler. Öğleden sonra  doktorun yanına ben gittim

9 Gün : 10 Mart Salı günü babamın Ateşi 40. 5 çıktı hemen Üni. hast. acil servisine giriş yaptık doktorlar burada tahlilleri yapıp emar çekip sonuçlarına göre hastaneye yatıracaklarını söylediler. Akciğerdeki enfeksiyon ilerlemiş

10 Gün :11 - 12 ve 13 Mart cuma gününe kadar zatüree teşhisiyle Göğüs hastalıkları servisinde yattı. Doktorlar devamlı bize babamın yırtdışı bağlantısı varmı yada gelen biri ile görüştümü diye sordular ama babamın hiç bağlantısı yoktu.

10 Gün. 13 Mart cuma günü babamda balgamla beraber ağzından kan gelmeye ve nefes darlığı olmaya başladı. yatmış olduğu süre zarfında ateşi hiç düşmedi. Doktorlar yoğun bakıma alacaklarını ve makina ya bağlayacaklarını söylediler.

11.Gün babamı kaybettik.........