Neden Hemşire oldunuz?

Hayaliniz miydi? 
Garanti iş için mi?
Maaşı için mi?

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, pişman mısınız? yada memnun mu?

Köyde yetişmiş biriyim.

Köyde muhatap olunan meslekler bellidir. Okula gidersin öğretmen görürsün, hastaneye gidersin doktor hemşire görürsün. Bu kadar.

Bizim mühendisle, askerle, polis ile, hakim savcı kaymakam ile hiç yan yana gelme şansımız olmadı.

Okuyunca ne olacaksın dediklerinde hemşire doktor öğretmenden birini söylerdik , bunlar var sanırdık.

Neyse tıp kazanamadık, yazdık hemşirelik.

Memnun muyum evet memnunum.

Ancak bazen de hiç memnun olmadığım zamanlar oluyor;

Neden derseniz;

Memur değilim,
Şıkır şıkır giyinip işe gelemiyorum
İş çıkışı kendimi tanıyamıyorum
Aileme vakit ayıramıyorum
İnsanlar düzgün iletişim kurmuyor
.......


Yani işimiz var şükür ancak mesleki anlamda memnun olmadığım çoook şey var.

İş bulma hızı açısından tercih etmiştim. Elbette merakım da vardı.

Merak konusu şuradan geliyor; yardım etmek. Bir yaşlı kişi, bir bebek annesi, bir maddi durumu olmayan insan ...... bunlar beni çok derinden etkiler. Bir el uzatmak her zaman isterim. Belki maddi yardım gereklidir bazılarına ancak bir sağlık çalışanının hasta herhangi bir kişiye dokunması maddi karşılığı olmayan bir durumdur.

Gözlerinize binbir endişe ile bakan birine korkma bir şey olmayacak biz buradayız şeklinde bakmanın verdiği mutluluğu da maddi olarak almanız mümkün değildir.

Evet iş hayatımızda bu iş yapılmaz dediğimiz çok nokta olmuştur, oluyor, olacak. Ama inanın size bunu söyleten durum veya insanlar belirli bir süre sonra hatırlayacak ve size minnet ifadesi yapmadıklarına dahi üzüleceklerdir.

Yani hiç bir hizmet alan sizi kesinlikle unutmayacaktır.

Bir eli tutabilmek adına hemşire oldum.

Bir ömür yapmak adına da kendimi geliştirmeye çalılıyorum.

Bugün doğsam gene sağlıkçı olmak isterim.

Aslında hemşire olmaya ilk aşamada ben karar vermedim. Henüz 14 yaşımdaydım ve üniversite tercihlerimi kendim yapmamıştım. Benim için beş tercih yapmışlar. Beşincisi sağlık meslek Lisesi. Ben Anadolu lisesine kesin giderim gözüyle baktığım için çok da deşmedim ötesini. Öğretmen olmak istiyordum .Felsefe -edebiyat bilimlerini ve fen bilimlerini severdim. Sonuçlar açıklandı ,sağlık meslek lisesi...
Önce çok şaşırdım beklemiyordum sonra ise heycanlandım. ' Hemşire olmak ' fikri güzel geldi. Gözümde hemşirelik çok zor ve saygın bir meslekti...
Lisede hemşireliğin kemikleri sağlam oluştu teorik olarak da pratik olarak da iyi bir okulda güzel eğitim aldım. Lise son sınıfa gelince meslek lisesinden üniversiteyi kazanmanın zor olduğu gerçeğiyle yüzleştim. Aslında bu gerçek bize dayatılan bir gerçekti. Başka bir bölüm değil de hemşireliği kazanmanın zorluğu üzerineydi.. Yani yine çok araştırmadan okuduğum bölümün üst bölümünde okumak hayali oluştu. Hemşireliği çok seviyordum. Ve psikiyatri uzman hemşiresi olmak istiyordum. Neyse ki çok zor olmadı üniversiteyi kazanmam .İlk yıldan ,bana yeni bir ufuk açacak bir üniversitede hemşirelik bölümünü kazandım. Üniversitedeyken psikolojiye olan ilgimi daha da farkettim . Psikoloji ye çift ana dal yapma ,Erasmus vs gibi hayallerim oluşmuştu fakat üniversite ikinci sınıfta lise kpss puanımla atanınca bunlar olmadı. Yine de aktif bir üniversite dönemi geçirdim. Sosyal açıdan mesleki açıdan çeşitli aktivitelerde yer aldım. Böylece üniversitede kemik ete büründü ve ben akademik olarak da kendimi donattım. Bir yandan çalışırken bir yandan okumanın zorlukları ve avantajlarını gördüm,yaşadım. 
İşte benim hikayem ..
Neden hemşire olduğuma tam değinmek gerekir ise bu büyük oranda insanların hayatına dokunmaktan duyduğum memnuniyetten olmalı yada onların bana kattıklarından. Ya da hayatın önüme getirdiği şartlardan.
Sonuçta meslekte beşinci yılım çok sevdiğim gibi çok yıprandığım da oldu. Pişman mıyım... Asla.  Üstesinden gelmeyi öğrenmek gerek. Zor ve değerli bir mesleğin mensubuyum. Bir bakış açım ve değerlerim var. Amacım en az bir ürün ortaya koymak en az bir kitap yazmak ve taşıdığım değerleri gelecek nesillere aktarmak. Bunun için okumaya ,araştırmaya, üretmeye, değer katmaya devam.
Mesleğini severek ve hakkını vererek yapan tüm meslektaşlarıma, bu yolda bana destek olan emeği geçen tüm meslektaşlarıma- iş arkadaşlarıma , beni ben yapan değerli hocalarıma ve hayatıma dokunan genelde hastane odalarında denk geldiğimiz tüm canlara , hayatlara saygıyla.
Sevgili meslektaşlarım; birlikte zorlukları aşacağımız günlere ,omuz omuza..

Çok güzel ifade etmişsiniz. Teşekkürler katkınız için.

(30-12-2019, Saat: 22:56)PhD. Sabancı Adlı Kullanıcıdan Alıntı: Çok güzel ifade etmişsiniz. Teşekkürler katkınız için.

Ben teşekkür ederim.

Çocukken sorduklarında hep mühendis olmak istiyordum hatta direkt makina mühendisi derdim amcam odtü makinadan mezun diye.Üniversite tercihleri dönemlerinde odtü makina tutmuyordu zaten ama diğer mühendisliklerin de çok kötü durumda olduğunu görüp biranda hemşirelik yazdım.

3.sınıftan itibaren meslek bilincim oturmaya başladı.Kendimi geliştirmem,kimseye ezilmemem,kanuni haklarımı bilmem,meslektaşlarımı korumam ve savunmam gerektiğini idrak etmeye başladım.

Şu an seviyorum mesleğimi evet,çok sorun var ama aşılamayacak türde değiller.

Bana da küçükken ne olacaksınız? diye sorduklarında her zaman icra memuru olacağım derdim. Hatırlıyorum o günlerde herkesin benim bu meslek seçimimle nasıl alay ettiğini, ama ben genede inatla aynı şeyi tekrar ediyordum. Sonra ne oldu bilinmez benim hiç sözel konulara ilgim olmadı. Direk sayısal ve sonrası üniversite hiç istenmeyen meslek 18. tercih geldi kabullenmedim ama yaptım. akademisyen olmaya çalıştım bütün yollar kapandı neredeyse 20 yıldır bu işin içindeyim . Bazen öfkeli uyursunuz, bazen neşeli . Bu mesleği önemsediğinizin işaretidir. Universite 2. sınıf dahiliye kitabımın ilk sayfasında

Dağ tepesinde bir çam olamazsan,
Vadide bir çalı ol.
Ama dere kenarındaki en iyi küçük çalı sen olmalısın.
Çalı olamazsan bir avuç ot ol.
Bir yola neşe ver.
Bir nilüfer olamazsan bir saz ol.
Ama gölün içindeki en canlı saz sen olmalısın.
Hepimiz kaptan olamayız, tayfa olmaya da mecburuz.
Burada hepimiz için birer iş var.
Cadde olamazsan, sokak ol.
Kazanmak ya da kaybetmek ölçü değildir
Her ne isen onun en iyisi sen ol…
Ralph Waldo Emerson                            yazar ve yıllardır kitaplığımın ilk rafında durur.

(01-01-2020, Saat: 16:09)javierpedros Adlı Kullanıcıdan Alıntı: Çocukken sorduklarında hep mühendis olmak istiyordum hatta direkt makina mühendisi derdim amcam odtü makinadan mezun diye.Üniversite tercihleri dönemlerinde odtü makina tutmuyordu zaten ama diğer mühendisliklerin de çok kötü durumda olduğunu görüp biranda hemşirelik yazdım.

3.sınıftan itibaren meslek bilincim oturmaya başladı.Kendimi geliştirmem,kimseye ezilmemem,kanuni haklarımı bilmem,meslektaşlarımı korumam ve savunmam gerektiğini idrak etmeye başladım.

Şu an seviyorum mesleğimi evet,çok sorun var ama aşılamayacak türde değiller.

kendinizi geliştirme konusunda ki düşünceleriniz çok güzel. Umarım tüm meslek hayatınız boyunca yılmadan buna devam edersiniz.

---

(10-01-2020, Saat: 11:38)mujde Adlı Kullanıcıdan Alıntı: Bana da küçükken ne olacaksınız? diye sorduklarında her zaman icra memuru olacağım derdim. Hatırlıyorum o günlerde herkesin benim bu meslek seçimimle nasıl alay ettiğini, ama ben genede inatla aynı şeyi tekrar ediyordum. Sonra ne oldu bilinmez benim hiç sözel konulara ilgim olmadı. Direk sayısal ve sonrası üniversite hiç istenmeyen meslek 18. tercih geldi kabullenmedim ama yaptım.

zoraki olmuş gibi

ama şu dikkatimi çekti, elbette icra memurları kötü insanlar değilde işlerini yaparken işin sonunda insanlar mutsuz olur herhalde. 

bizler de hemşire olarak hoş olmayan durumlarda çalışıyoruz ancak işin sonunda insanlar mutlu oluyor. 

şimdi kabullendiniz mi hala var mı sorun.

Kardeşimi kanser hastalığından kaybettim onun için sağlık okumak istedim