Herkesin kendi iç dünyası vardır 've bazıları için krizdeki insanlara duygusal destek sağlamak çok önemlidir . Rahatsız olabilir. Garip olabilir. Korkutucu olabilir. Her ne pahasına olursa olsun kaçındığınız durumlardan biri olabilir.

Ama böyle olmak zorunda değil! Sağlayabileceğiniz en iyi hemşirelik bakımlarından bazıları bu anlarda olabilir. Sizinle paylaşmak istediğim bu tipik durumda, kendimi daha sık bulmaya başladığımda çok değerli şeyler öğrendim.

İnsanlar ne zaman önümde duygusallaşırsa, doğal tepkilerim onu daha iyi hale getirmeye çalışmaktı. Üzgün olmalarını durdurmak istedim. Düzeltmek istedim. Durumu düzeltmek için onlara mükemmel bir şey söyleyemezsem kendimi yetersiz hissettim. Bu bana kötü bir hemşire gibi hissettirdi ve duygusal hastalardan ve aile üyelerinden umutsuzca kaçındırdı. Ancak bazı şeyleri öğrendikten sonra bu düşünce sürecinin ne kadar yanlış olduğunu anladım.

Bunu bilmeniz gerçekten önemlidir: Onlara verecek en mükemmel cevaba sahip olsanız bile, durumu değiştiremeyeceksiniz. Onu ortadan kaldırmayacaksınız. Acıyı terminal kanser teşhisinden uzaklaştıramazsınız. Bir ailenin kalbindeki öfkeyi, babalarının kan basıncına dikkat etmemesi ve büyük bir inme ile sonuçlanmaması durumunu değiştiremeyeceksiniz. Bunu kelimelerle düzeltemezsiniz. O acı orada ve onu kaldıramazsın. Ama rahatlatabilirsiniz.

Bu büyük trajediyi kelimelerle düzeltmenizi beklemediklerini bilmek de önemlidir. Orada oturmuyorlar, ağlıyorlar ve hemşirelerinin onları rahatlatmak için mükemmel bir sözlü yanıt vermesini bekliyorlar. İstedikleri şey destek . Sadece onlarla birlikte hissetmek.

Peki, bu pratik olarak nasıl görünüyor?

İlk adım, durumu düzeltmek için doğal dürtüyü bırakmaktır . Derin bir nefes alın ve bırakın, bunu düzeltemezsiniz.

Sessizliğe izin ver.

Garip olabileceğini biliyorum, ama sessizlikle iyi hissetmek ve sadece inciten durumlar için acele etmeyen bir ses tonu çok şey ifade ediyor. Çoğu zaman, bu hastalar veya aile üyeleri başkalarına duygularıyla yük olmak istemezler. Ama onları tecrübe etmeleri gerekiyor. Onları hissetmeleri gerekiyor. Siz sadece orada bulunuyorsunuz, sessizliğe izin veriyorsunuz, duygularının geçerli olduğunu bilmelerini sağlıyor. Onlar önemlidir. Zamanı hak ediyorlar. Ve sen harika ve destekleyici bir hemşiresin, bu yüzden bunu sağlayacaksın.

Durumu kabul edin .

Bazen insanların yaşadıklarının zor olduğunu duymaları gerekir. Bir hemşireyi duymak, bir durumun ne kadar zor olduğunu, çok şey yaşadıklarını, birisini gerçekten doğrulayabileceğini kabul eder. Onlara üzgün, kızgın ya da yaşadıkları duyguları ifade etmenin bir sakınca yoktur, çünkü bu zor bir durumdur. Ve görüyor ve tanıyor olmanız gerekir.

“Bunun için gerçekten üzgünüm,” diye kucaklama veya omuza bir el ile insanların fark ettiğinden çok daha destekleyici ve güçlü olursunuz.

“Bunun olduğu için çok üzgünüm ama bana söylediğin için gerçekten çok mutluyum. Sizi ve ailenizi desteklemek için buradayım. Senin için buradayım."

Ya da sadece bir kutu mendil kapmak, onlara üzgün olduğunu söylemek ve sessizliğe ve desteğe izin vermek yeterli olabilir.

Onlara veya sevdiklerine çok iyi bakın.

Sevdikleri ile iyi anlaştığınıza gerçekten güveniyorlarsa, bu onları rahatlatacak ve büyük stres atarak onları destekleyecektir. Tüm grafiklerinizi mükemmel hale getirmek, laboratuvar değerlerini yorumlamak, tüm ilaçlarınızı tam olarak zamanında vermek veya disiplinlerarası ekibe danışmak gibi tüm teknik şeyleri kastetmiyorum. Daha temel şeyler demek istiyorum. Saçlarını taramak için ekstra zaman ayırmak, en sevdikleri lezzeti almak veya onlarla bağlantı kurmaya çalışmak ve onları güldürmek için bir şaka yapmak gibi şeyler… bu gerçekten birisine dünyaları verebilir. Eğer kendilerinin ya da sevdiklerinin ellerinde güvende ve bakıldığına inanırlarsa, bu da duygusal destek sağlar.

Yukarıdaki şeyleri yaptığım hastalara baktım. Benim için pek bir şey hissetmiyordu çünkü hiçbir şeyi tamir etmiyordum, fiziksel olarak daha iyi bir şey yapmıyordum. Aslında etkimi göremedim. Ancak, bunları yaptığımda, en duygusal cevapları daha sonra vardiyada veya ertesi gün aldım. Gözyaşları içinde, hastalar ve aile üyeleri bana işim ve ilgim için teşekkür ettiler. Bir kez düzeltmeyi bırakıp desteklemeye başladığımda, bir şekilde hastalarım ve sevdikleri daha da önemsedi.

Bir hasta ya da sevdikleriniz için ne tür küçük, görünüşte önemsiz ama onlar için dünyalar sayılan şeyler yaptınız?

Orada kaosun ortasında duran, ince bir gülümseme ile bir insan görüyorum. Sadece milyonlarca hastaya bakım vermiş biri değil, aynı zamanda bundan zevk alıyorlar.

Teknoloji sürekli değişiyor. Yeni süreç, prosedürler ve politikalar o kadar hızlı ortaya çıkıyor ki, bu son değişikliği öğrenmek için zamanınız yoktur. Birkaç yılda bir yönetimde yeni yüzler vardır.

Fakat hemşire kalır.

Hemşire bu dümenin değişmez kaptanıdır.

Bir şeyler sürekli değişiyor olsa bile günün sonunda, hala insanlara bakım veren bir hemşire vardır.

Bire bir bakım, “ Ben tam yanındayım ”, “ vazgeçme ” anları. “ Gerçekten korktuğunu biliyorum - seni terk etmeyeceğim ” anları. “ Ailemi, arkadaşlarımı erteleyip devam ediyorum; hastama bakım veriyorum çünkü bundan daha iyisini hak ediyorlar” anları.

Fazla mesai ile uğraşacaklar. Kafa karıştırıcı grafik sistemleri ile ilgilenecekler. Tüm üslerin hastane için yasal olarak kapsandığından emin olmak için grafik olarak insanca imkansız gereksinimler ve görevlerle ilgilenecekler. Erken gelecekler. Geç çıkacaklar. İşe gitmek ve insanlara bakmak için sevdikleriyle geçirdikleri zamandan verecekler. Kendilerini zorlayacaklar. Sadece hastalarına bakmak için yapmaktan nefret ettikleri şeyleri yapacaklar.  Ve bunu bir kalp atışı için. Bir PQRS, için yapacaklar....

Hemşire kelimesini duyduğumda - kalabalık bir odanın ortasında kendine güvenen insanı görüyorum, dünya dönüp dururken… sessizce orada oturuyor.

Bir hastayla bağlantı kurarlar ve etraflarındaki delilikten tamamen habersizdirler.

Ve hasta kendini güvende hissediyor .

Siz ne düşünüyorsunuz???????????

Alıntı:Ben Hemşire Deniz. 2 gün önce 2 ay süreyle corona ile mücadele kapsamında görev yerim değişti. Bu demek oluyor ki; ben 2 ay süre ile çocuklarımı göremeyeceğim. Eve geldim, çocuklarımla vedalaştım. 3-5 parça kıyafet, en sevdikleri oyuncaklarla onları anneannelerine uğurladım. Biri 2 diğeri 6 iki çocuk annesiyim. Ben ve ekip arkadaşlarım hastalarla direk temas halindeyiz. Çocuklarımı korumak zorundayım. Annesiyle uyumaya alışan küçük bir çocuğu, görüntülü yada sesli arayarak ona neden eve gelmediğinizi, neden yanında olmadığınızı anlatamazsınız. Üstünüze atlayacağını bildiğiniz için uzaktan görme riskine giremezsiniz. O yüzden arama şansım bile olmadan geçireceğim günlerimi... Bugün minik kızımın sesini duydum... 'İşini bitir çabuk gel' diyor... Ben ve benim gibiler siz iyi olun diye çocuklarımızdan ayrıyız... Bunu bilin, kızımı duyun istedim... Evde kalın...

Süt izninde olan anne sağlık çalışanları, salgın sürecinde idari izinli sayılmak istiyorlar.

İdari izinlerin sağlık çalışanları açısından bir keze daha değerlendirilmesi gerekiyor. Salgının en sıcak yerinde görev yapan meslektaşlarımız yerine, birer gün fazladan çalışmaya rağzıyız, bunu personel sıkıntısı yaşandığını bildiğimiz için yazıyorum.

İzin verilmeme sebebi personel sıkıntısı ise, diğer meslektaşlarım fazladan gelmeyi kabul edecektir, veya fazladan bir hasta bakmayı....

Alıntı:10 aylik emzirdigim bebegimi 56 yasinda kronik hastaligi olan anneme birakip aliyorum. Ayrica bebegimin coklu besin alerjisi var ve bagisiklik sistemi zayif.Süt izninde olan annelere biran once idari izin gelmesini istiyorum.Bununla ilgili sendikalarin bir calisma yapmasini istiyorum.Kamu disi hemsire oldugum icin (asm) ucretsiz izin alamiyorum.maasimin kesilmesine raziyim.

Diyen anneler var, 

Sendika ve dernekleri bu konuyu değerlendirmeye çağırıyoruz.